سرمست درآمد از خرابات

بر خاک فکنده خرقه زهد

دل برده شمع مجلس او

جان در ره او به عجز می گفت

از خون پیاده ای چه خیزد

حقا و به جانت ار توان کرد

گر چشم دلم به صبر بودی

تا باقی عمر بر چه آید

صافی چو بشد به دور سعدی