کاو را به سر کشته هجران گذری بود

با او مگر او را به عنایت نظری بود

کان میوه که از صبر برآمد شکری بود

گویی که در آن نیم شب از روز دری بود

باغی که به هر شاخ درختش قمری بود

کز خویشتن و هر که جهانم خبری بود

کاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود

با او نتوان گفت وجود دگری بود

در صبر بدیدم که نه محکم سپری بود

کان دل بربودند که صبرش قدری بود