با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود

وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود

لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود

که چه گویم نتوان گفت که چون زیبا بود

نه بدان بوی و صنوبر نه بدان بالا بود

نفس عیسویش در لب شکرخا بود

یار بت پیکر مه روی ملک سیما بود

همچو نوروز که بر خوان ملک یغما بود