کاروان می رود و بار سفر می بندند

خیلتاشان جفاکار و محبان ملول

آن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور

طمع از دوست نه این بود و توقع نه چنین

ما همانیم که بودیم و محبت باقیست

عیب شیرین دهنان نیست که خون می ریزند

مرض عشق نه دردیست که می شاید گفت

ساربان رخت منه بر شتر و بار مبند

طبع خرسند نمی باشد و بس می نکند

مجلس یاران بی ناله سعدی خوش نیست