ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد

بخت پیروز که با ما به خصومت می بود

پیر بودم ز جفای فلک و جور زمان

دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست

مژدگانی بده ای نفس که سختی بگذشت

باور از بخت ندارم که به صلح از در من

تا تو بازآمدی ای مونس جان از در غیب

عشق روی تو حرامست مگر سعدی را

دوستان عیب مگیرید و ملامت مکنید