193
غزل ۲۱۳
دوش بی روی تو آتش به سرم بر می شد
و آبی از دیده می آمد که زمین تر می شد
تا به افسوس به پایان نرود عمر عزیز
همه شب ذکر تو می رفت و مکرر می شد
چون شب آمد همه را دیده بیارامد و من
گفتی اندر بن مویم سر نشتر می شد
آن نه می بود که دور از نظرت می خوردم
خون دل بود که از دیده به ساغر می شد
از خیال تو به هر سو که نظر می کردم
پیش چشمم در و دیوار مصور می شد
چشم مجنون چو بخفتی همه لیلی دیدی
مدعی بود اگرش خواب میسر می شد
هوش می آمد و می رفت و نه دیدار تو را
می بدیدم نه خیالم ز برابر می شد
گاه چون عود بر آتش دل تنگم می سوخت
گاه چون مجمره ام دود به سر بر می شد
گویی آن صبح کجا رفت که شب های دگر
نفسی می زد و آفاق منور می شد
سعدیا عقد ثریا مگر امشب بگسیخت
ور نه هر شب به گریبان افق بر می شد