آن به که نظر باشد و گفتار نباشد

آن بر سر گنج است که چون نقطه به کنجی

ای دوست برآور دری از خلق به رویم

می خواهم و معشوق و زمینی و زمانی

پندم مده ای دوست که دیوانه سرمست

با صاحب شمشیر مبادت سر و کاری

سهل است به خون من اگر دست برآری

ماهت نتوان خواند بدین صورت و گفتار

وان سرو که گویند به بالای تو باشد

ما توبه شکستیم که در مذهب عشاق

هر پای که در خانه فرو رفت به گنجی

عطار که در عین گلاب است عجب نیست

مردم همه دانند که در نامه سعدی

جان در سر کار تو کند سعدی و غم نیست