آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد

درد دل پیش که گویم که به جز باد صبا

دل چنین سخت نباشد که یکی بر سر راه

زندگانی نتوان گفت و حیاتی که مراست

من به دیدار تو مشتاقم و از غیر ملول

مرغ بر بام تو ره دارد و من بر سر کوی

غم دل با تو نگویم که نداری غم دل

طالب وصل تو چون مفلس و اندیشه گنج

عاقبت سر به بیابان بنهد چون سعدی