برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را

هر ساعت از نو قبله ای با بت پرستی می رود

می با جوانان خوردنم باری تمنا می کند

از مایه بیچارگی قطمیر مردم می شود

زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می کشد

غافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی

جایی که سرو بوستان با پای چوبین می چمد

دلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل

دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش

باران اشکم می رود وز ابرم آتش می جهد

سعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می رود