بیرون نرود گویی کافتاد به میدانت

سر بر نکند خورشید الا ز گریبانت

چون باد بجنباند شاخی ز گلستانت

تو زینت ایوانی نه صورت ایوانت

گویی دل من سنگیست در چاه زنخدانت

این لاشه نمی بینم شایسته قربانت

پیش قدمت مردن خوشتر که به هجرانت

عشاق نیندیشد از خار مغیلانت

زآنگه که در افتادم با قامت فتانت

سعدی که تو جان دارد بل دوست تر از جانت

این تشنه که می میرد بر چشمه حیوانت