دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را

شب همه شب انتظار صبح رویی می رود

وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او

گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند

عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست

دیگری را در کمند آور که ما خود بنده ایم

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست