در اقصای عالم بگشتم بسی

تمتع به هر گوشه ای یافتم

چو پاکان شیراز، خاکی نهاد

تولای مردان این پاک بوم

دریغ آمدم زآن همه بوستان

به دل گفتم از مصر قند آورند

مرا گر تهی بود از آن قند دست

نه قندی که مردم به صورت خورند

چو این کاخ دولت بپرداختم

یکی باب عدل است و تدبیر و رای

دوم باب احسان نهادم اساس

سوم باب عشق است و مستی و شور

چهارم تواضع، رضا پنجمین

به هفتم در از عالم تربیت

نهم باب توبه است و راه صواب

به روز همایون و سال سعید

ز ششصد فزون بود پنجاه و پنج

بمانده ست با دامنی گوهرم

که در بحر لؤلؤ صدف نیز هست

الا ای خردمند پاکیزه خوی

قبا گر حریر است و گر پرنیان

تو گر پرنیانی نیابی مجوش

ننازم به سرمایهٔ فضل خویش

شنیدم که در روز امید و بیم

تو نیز ار بدی بینیم در سخن

چو بیتی پسند آیدت از هزار

همانا که در فارس انشای من

چو بانگ دهل هولم از دور بود

گل آورد سعدی سوی بوستان

چو خرما به شیرینی اندوده پوست