حکیم سخن در زبان آفرین

کریم خطا بخش پوزش پذیر

به هر در که شد هیچ عزت نیافت

به درگاه او بر زمین نیاز

نه عذرآوران را براند به جور

چو بازآمدی ماجرا در نوشت

پدر بی گمان خشم گیرد بسی

چو بیگانگانش براند ز پیش

عزیزش ندارد خداوندگار

به فرسنگ بگریزد از تو رفیق

شود شاه لشکرکش از وی بری

به عصیان در رزق بر کس نبست

گنه بیند و پرده پوشد به حلم

بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست

که از دست قهرش امان یافتی؟

غنی ملکش از طاعت جن و انس

بنی آدم و مرغ و مور و مگس

که سیمرغ در قاف قسمت خورد

که دارای خلق است و دانای راز

که ملکش قدیم است و ذاتش غنی

یکی را به خاک اندر آرد ز تخت

گلیم شقاوت یکی در برش

گروهی بر آتش برد ز آب نیل

ور این است، توقیع فرمان اوست

هم او پرده پوشد به آلای خود

بمانند کروبیان صم و بکم

عزازیل گوید نصیبی برم

بزرگان نهاده بزرگی ز سر

تضرع کنان را به دعوت مجیب

به اسرار ناگفته، لطفش خبیر

خداوند دیوان روز حسیب

نه بر حرف او جای انگشت کس

به کلک قضا در رحم نقش بند

روان کرد و بنهاد گیتی بر آب

فرو کوفت بر دامنش میخ کوه

که کرده ست بر آب صورتگری؟

گل و لعل در شاخ پیروزه رنگ

ز صلب افکند نطفه ای در شکم

وز این، صورتی سرو بالا کند

که پیدا و پنهان به نزدش یکیست

اگر چند بی دست و پایند و زور

که داند جز او کردن از نیست، هست؟

وز انجا به صحرای محشر برد

فرومانده از کنه ماهیتش

بصر منتهای جمالش نیافت

نه در ذیل وصفش رسد دست فهم

که پیدا نشد تخته ای بر کنار

که دهشت گرفت آستینم که قم

قیاس تو بر وی نگردد محیط

نه فکرت به غور صفاتش رسید

نه در کنه بی چون سبحان رسید

به لااحصی از تک فرومانده اند

که جاها سپر باید انداختن

ببندند بر وی در بازگشت

که داروی بیهوشیش در دهند

یکی دیدها باز و پر سوخته ست

وگر برد، ره باز بیرون نبرد

کز او کس نبرده ست کشتی برون

نخست اسب باز آمدن پی کنی

صفایی به تدریج حاصل کنی

طلبکار عهد الستت کند

وز آنجا به بال محبت پری

نماند سراپرده الا جلال

عنانش بگیرد تحیر که بیست

گم آن شد که دنبال داعی نرفت

برفتند بسیار و سرگشته اند

که هرگز به منزل نخواهد رسید

توان رفت جز بر پی مصطفی