دگر کس به مرگش گریبان درید

چو فریاد و زاری رسیدش به گوش

گرش دست بودی دریدی کفن

که روزی دو پیش از تو کردم بسیچ

که مرگ منت ناتوان کرد و ریش

نه بر وی که بر خود بسوزد دلش

چه نالی؟ که پاک آمد و پاک رفت

که ننگ است ناپاک رفتن به خاک

نه آنگه که سررشته بردت ز دست

نشیند به جای تو دیگر کسی

نخواهی به در بردن الا کفن

چو در ریگ ماند شود پای بند

که پایت نرفته ست در ریگ گور

که گنبد نپاید بر او گردکان

حساب از همین یک نفس کن که هست