دل از دهر فارغ سر از عیش خوش

تنی چند مسکین بر او پای بند

بیابان گرفتم چو مرغ از قفس

نصیحت نگیرند و حق نشنوند

تو را گر جهان شحنه گیرد چه غم؟

نیندیشد از رفع دیوانیان

زبان حسابت نگردد دلیر

بترس از خدای و مترس از امیر

نیندیشم از دشمن تیره رای

عزیزش بدارد خداوندگار

ز جانداری افتد به خربندگی

که گر باز مانی ز دد کمتری