ز تیمار دی خاطر آسوده کرد

نگون بخت کالیوه، خرمن بسوخت

که یک جو ز خرمن نماندش به دست

یکی گفت پروردهٔ خویش را

به دیوانگی خرمن خود مسوز

تو آنی که در خرمن آتش زدی

پس از خرمن خویشتن سوختن

مده خرمن نیکنامی به باد

از او نیک بختان بگیرند پند

که سودی ندارد فغان زیر چوب

که فردا نماند خجل در برت