چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد

که هرگز ندیدم چنین ابلهی

به جنگم چرا گردن افراشتی؟

که دست ملک بر تو خواهد نبشت

که پاکان نویسند ناپاکیت

شفیعی برانگیز و عذری بگوی

چو پیمانه پر شد به دور زمان

چو بیچارگان دست زاری بر آر

چو گفتی که بد رفت نیک آمدی

که ناگه در توبه گردد فراز

که حمال عاجز بود در سفر

که هر کاین سعادت طلب کرد یافت

ندانم که در صالحان چون رسی؟

که بر جادهٔ شرع پیغمبر است

تو بر ره نه ای زین قبل واپسی

دوان تا به شب، شب همانجا که هست

ز بخت نگون بود اندر شگفت

مرو دامن آلوده بر جای پاک

که پاک است و خرم بهشت برین

گل آلودهٔ معصیت را چه کار؟

کرا نقد باید بضاعت برد

که ناگه ز بالا ببندند جوی

هنوزش سر رشته داری به دست

ز دیر آمدن غم ندارد درست

بر آور به درگاه دادار دست

به عذر گناه آب چشمی بریز

بریزند باری بر این خاک کوی

کسی را که هست آبروی از تو بیش

روان بزرگان شفیع آورم