به خلوت نشستند چندی به هم

در ذکر بیچاره ای باز کرد

تو هرگز غزا کرده ای در فرنگ؟

همه عمر ننهاده ام پای پیش

ندیدم چنین بخت برگشته کس

مسلمان ز جور زبانش نرست

حدیثی کز او لب به دندان گزی

نگویم به جز غیبت مادرم

که طاعت همان به که مادر برد

دو چیزست از او بر رفیقان حرام

دوم آن که نامش به غیبت برند

تو خیر خود از وی توقع مدار

که پیش تو گفت از پس مردمان

که مشغول خود وز جهان غافل است