که دلها ز شیرینیش می بسوخت

بر او مشتری از مگس بیشتر

بخوردندی از دست او چون عسل

حسد برد بر گرم بازار او

عسل بر سر و سرکه بر ابروان

که ننشست بر انگبینش مگس

به دلتنگ رویی به کنجی نشست

چو ابروی زندانیان روز عید

عسل تلخ باشد ترش روی را

که اخلاق نیک آمده ست از بهشت

نه جلاب سرد ترش روی خور

که چون سفره ابرو به هم در کشید

که بدخوی باشد نگون سار بخت

چو سعدی زبان خوشت نیز نیست؟