در ایوان قاضی به صف بر نشست

معرف گرفت آستینش که خیز

فروتر نشین، یا برو، یا بایست

کرامت به جاه است و منزل به قدر

همین شرمساری عقوبت بست

به خواری نیفتد ز بالا به پست

چو سر پنجه ات نیست شیری مکن

که بنشست و برخاست بختش به جنگ

فروتر نشست از مقامی که بود

لم و لا اسلم درانداختند

به لا و نعم کرده گردن دراز

فتادند در هم به منقار و چنگ

یکی بر زمین می زند هر دو دست

که در حل آن ره نبردند هیچ

به غرش در آمد چو شیر عرین

به ابلاغ تنزیل و فقه و اصول

نه رگهای گردن به حجت قوی

بگفتند اگر نیک دانی بگوی

به دلها چو نقش نگین بر نگاشت

قلم بر سر حرف دعوی کشید

که بر عقل و طبعت هزار آفرین

که قاضی چو خر در وحل باز ماند

به اکرام و لطفش فرستاد پیش

به شکر قدومت نپرداختم

که بینم تو را در چنین پایه ای

که دستار قاضی نهد بر سرش

منه بر سرم پایبند غرور

به دستار پنجه گزم سر گران

نمایند مردم به چشمم حقیر

گرش کوزه زرین بود یا سفال؟

نباید مرا چون تو دستار نغز

کدو سر بزرگ است و بی مغز نیز

که دستار پنبه ست و سبلت حشیش

چو صورت همان به که دم در کشند

بلندی و نحسی مکن چون زحل

که خاصیت نیشکر خود در اوست

و گر می رود صد غلام از پست

چو برداشتش پر طمع جاهلی

به دیوانگی در حریرم مپیچ

وگر در میان شقایق نشست

خر ار جل اطلس بپوشد خر است

به آب سخن کینه از دل بشست

چو خصمت بیفتاد سستی مکن

که فرصت فرو شوید از دل غبار

که گفت ان هذا لیوم عسیر

بماندش در او دیده چون فرقدین

برون رفت و بازش نشان کس نیافت

که گویی چنین شوخ چشم از کجاست؟

که مردی بدین نعت و صورت که دید؟

در این شهر سعدی شناسیم و بس

حق تلخ بین تا چه شیرین بگفت