شنیدم که وقتی سحرگاه عید

یکی طشت خاکسترش بی خبر

همی گفت شولیده دستار و موی

که ای نفس من در خور آتشم

بزرگان نکردند در خود نگاه

بزرگی به ناموس و گفتار نیست

تواضع سر رفعت افرازدت

به گردن فتد سرکش تند خوی

ز مغرور دنیا ره دین مجوی

گرت جاه باید مکن چون خسان

گمان کی برد مردم هوشمند

از این نامورتر محلی مجوی

نه گر چون تویی بر تو کبر آورد

تو نیز ار تکبر کنی همچنان

چو استاده ای بر مقامی بلند

بسا ایستاده در آمد ز پای

گرفتم که خود هستی از عیب پاک

یکی حلقهٔ کعبه دارد به دست

گر آن را بخواند، که نگذاردش؟

نه مستظهر است آن به اعمال خویش