نهادش عمر پای بر پشت پای

که رنجیده دشمن نداند ز دوست

بدو گفت سالار عادل عمر

ندانستم از من گنه در گذار

که با زیردستان چنین بوده اند

نهد شاخ پر میوه سر بر زمین

نگون از خجالت سر گردنان

از آن کز تو ترسد خطا در گذار

که دستی است بالای دست تو هم