نه تن پرور و نازک اندام بود

زبون دید و در کار گل داشتش

به سالی سرایی ز بهرش بساخت

ز لقمانش آمد نهیبی فراز

بخندید لقمان که پوزش چه سود؟

به یک ساعت از دل به در چون کنم؟

که سود تو ما را زیانی نکرد

مرا حکمت و معرفت گشت بیش

که فرمایمش وقتها کار سخت

چو یاد آیدم سختی کار گل

نسوزد دلش بر ضعیفان خرد

تو بر زیردستان درشتی مکن

که دشوار با زیردستان مگیر