عزیزی در اقصای تبریز بود

شبی دید جایی که دزدی کمند

کسان را خبر کرد و آشوب خاست

چو نامردم آواز مردم شنید

نهیبی از آن گیر و دار آمدش

ز رحمت دل پارسا موم شد

به تاریکی از پی فراز آمدش

که یارا مرو کآشنای توام

ندیدم به مردانگی چون تو کس

یکی پیش خصم آمدن مردوار

بر این هر دو خصلت غلام توام

گرت رای باشد به حکم کرم

سرایی است کوتاه و در بسته سخت

کلوخی دو بالای هم بر نهیم

به چندان که در دستت افتد بساز

به دلداری و چاپلوسی و فن

جوانمرد شبرو فرو داشت دوش

به غلطاق و دستار و رختی که داشت

وز آنجا برآورد غوغا که دزد

به در جست از آشوب دزد دغل

دل آسوده شد مرد نیک اعتقاد

خبیثی که بر کس ترحم نکرد

عجب ناید از سیرت بخردان

در اقبال نیکان بدان می زیند