برون آمدی صبحدم با غلام

به رسم عرب نیمه بر بسته روی

هر آن کاین دو دارد ملک صالح اوست

پریشان دل و خاطر آشفته یافت

چو حربا تأمل کنان آفتاب

که هم روز محشر بود داوری

که در لهو و عیشند و با کام و ناز

من از گور سر بر نگیرم ز خشت

که بند غم امروز بر پای ماست

که در آخرت نیز زحمت کشی؟

بر آید، به کفشش بدرم دماغ

دگر بودن آنجا مصالح ندید

ز چشم خلایق فرو شست خواب

به هیبت نشست و به حرمت نشاند

فرو شستشان گرد ذل از وجود

نشستند با نامداران خیل

معطر کنان جامه بر عود سوز

که ای حلقه در گوش حکمت جهان

ز ما بندگانت چه آمد پسند؟

بخندید در روی درویش و گفت

ز بیچارگان روی در هم کشم

که ناسازگاری کنی در بهشت

تو فردا مکن در به رویم فراز

شرف بایدت دست درویش گیر

که امروز تخم ارادت نکاشت

به چوگان خدمت توان برد گوی

که از خود پری همچو قندیل از آب؟

که سوزیش در سینه باشد چو شمع