به رقص اندر آمد پری پیکری

گرفت آتش شمع در دامنش

یکی گفتش از دوستداران، چه باک؟

مرا خود به یک بار خرمن بسوخت

که شرک است با یار و با خویشتن

که شوریده ای سر به صحرا نهاد

پسر را ملامت بکردند و گفت

دگر با کسم آشنایی نماند

دگر هر چه دیدم خیالم نمود

که گم کرده خویش را باز یافت

که هم دد توان خواندشان هم ملک

شب و روز چون دد ز مردم رمند

خردمند شیدا و هشیار مست

گه آشفته در مجلسی خرقه سوز

نه در کنج توحیدشان جای کس

ز قول نصیحتگر آکنده گوش

سمندر چه داند عذاب حریق؟

بیابان نوردان پی قافله

نه زنار داران پوشیده دلق

که ایشان پسندیده حق بسند

نه چون ما سیهکار و ازرق رزند

نه مانند دریا بر آورده کف

نه هر صورتی جان معنی در اوست

نه در زیر هر ژنده ای زنده ای است

چو خرمهره بازار از او پر شدی

که محکم رود پای چوبین ز جای

به یک جرعه تا نفخهٔ صور مست

که پرهیز و عشق آبگینه ست و سنگ