که بر تربتش باد رحمت بسی

به مقدار خود منزلت ساختش

بشورید و برکند خلعت ز بر

که برجست و راه بیابان گرفت

چه دیدی که حالت دگرگونه گشت

نبایستی آخر زدن پشت پای

همی لرزه بر تن فتادم چو بید

نه چیزم به چشم اندر آمد نه کس

گرفتند پیری مبارک نهاد

چو قیدش نهادند بر پای و دست

که را زهره باشد که غارت کند؟

که می دانمش دوست بر من گماشت

من از حق شناسم، نه از عمرو و زید

چو داروی تلخت فرستد حکیم

نه بیمار داناتر است از طبیب