که در باغ دل قامتش سرو بود

نه از چشم بیمار خویشش خبر

که خوش بود چندی سرم با طبیب

که دیگر نیاید طبیبم به پیش

که سودای عشقش کند زیردست

نیارد دگر سر برآورد هوش