خوشا وقت شوریدگان غمش

گدایانی از پادشاهی نفور

دمادم شراب الم در کشند

بلای خمار است در عیش مل

نه تلخ است صبری که بر یاد اوست

ملامت کشانند مستان یار

اسیرش نخواهد رهایی ز بند

سلاطین عزلت، گدایان حی

به سر وقتشان خلق ره کی برند

چو بیت المقدس درون پر قباب

چو پروانه آتش به خود در زنند

دلارام در بر، دلارام جوی

نگویم که بر آب قادر نیند