ز سوداش خون در دل افتاده بود

فرو هشته ظلمت بر آفاق ذیل

سقط گفت و نفرین و دشنام داد

نه سلطان که این بوم و بر زآن اوست

در آن حال منکر بر او بر گذشت

نه صبر شنیدن، نه روی جواب

که سودای این بر من از بهر چیست؟

که نگذاشت کس را نه دختر نه زن

خودش در بلا دید و خر در وحل

فرو خورد خشم سخنهای سرد

چه نیکو بود مهر در وقت کین

عجب رستی از قتل، گفتا خموش

وی انعام فرمود در خورد خویش

اگر مردی احسن الی من اسا