اگر نیکبختی و مردانه رو

به ده برد انبان گندم به دوش

که سرگشته هر گوشه ای می دوید

به مأوای خود بازش آورد و گفت

پراکنده گردانم از جای خویش

که جمعیتت باشد از روزگار

که رحمت بر آن تربت پاک باد

که جان دارد و جان شیرین خوش است

که خواهد که موری شود تنگدل

که روزی به پایش در افتی چو مور

ز روز فروماندگی یاد کن

نگه کن که چون سوخت در پیش جمع

تواناتر از تو هم آخر کسی است