به مقصورهٔ مسجدی در دوید

که یارب به فردوس اعلی برم

سگ و مسجد! ای فارغ از عقل و دین

نمی زیبدت ناز با روی زشت

که مستم بدار از من ای خواجه دست

که باشد گنهکاری امیدوار؟

در توبه باز است و حق دستگیر

که خوانم گنه پیش عفوش عظیم

چو دستش نگیری نخیزد ز جای

خدایا به فضل خودم دست گیر

فروماندگی و گناهم ببخش

به نابخردی شهره گرداندم

که تو پرده پوشی و ما پرده در

تو با بنده در پرده و پرده پوش

خداوندگاران قلم در کشند

نماند گنهکاری اندر وجود

به دوزخ فرست و ترازو مخواه

وگر بفکنی بر نگیرد کسم

که گیرد چو تو رستگاری دهی؟

ندانم کدامین دهندم طریق

که از دست من جز کجی برنخاست

که حق شرم دارد ز موی سپید

که شرمم نمی آید از خویشتن

چو حکمش روان گشت و قدرش بلند

که معنی بود صورت خوب را

بضاعات مزجاتشان رد نکرد

بر این بی بضاعت ببخش ای عزیز

که هیچم فعال پسندیده نیست

امیدم به آمرزگاری تست

خدایا ز عفوم مکن ناامید