بیا تا برآریم دستی ز دل

به فصل خزان در نبینی درخت

برآرد تهی دستهای نیاز

مپندار از آن در که هرگز نبست

قضا خلعتی نامدارش دهد

همه طاعت آرند و مسکین نیاز

چو شاخ برهنه برآریم دست

خداوندگارا نظر کن به جود

گناه آید از بندهٔ خاکسار

کریما به رزق تو پرورده ایم

گدا چون کرم بیند و لطف و ناز

چو ما را به دنیا تو کردی عزیز

عزیزی و خواری تو بخشی و بس

خدایا به عزت که خوارم مکن

مسلط مکن چون منی بر سرم

به گیتی بتر زین نباشد بدی

مرا شرمساری ز روی تو بس

گرم بر سر افتد ز تو سایه ای

اگر تاج بخشی سر افرازدم

تنم می بلرزد چو یاد آورم

که می گفت شوریدهٔ دلفگار

همی گفت با حق به زاری بسی

به لطفم بخوان و مران از درم

تو دانی که مسکین و بیچاره ایم

نمی تازد این نفس سرکش چنان

که با نفس و شیطان بر آید به زور؟

به مردان راهت که راهی بده

خدایا به ذات خداوندیت

به لبیک حجاج بیت الحرام

به تکبیر مردان شمشیر زن

به طاعات پیران آراسته

که ما را در آن ورطهٔ یک نفس

امید است از آنان که طاعت کنند

به پاکان کز آلایشم دور دار

به پیران پشت از عبادت دو تا

که چشمم ز روی سعادت مبند

چراغ یقینم فرا راه دار

بگردان ز نادیدنی دیده ام

من آن ذره ام در هوای تو نیست

ز خورشید لطفت شعاعی بسم

بدی را نگه کن که بهتر کس است

مرا گر بگیری به انصاف و داد

خدایا به ذلت مران از درم

ور از جهل غایب شدم روز چند

چه عذر آرم از ننگ تردامنی؟

فقیرم به جرم و گناهم مگیر

چرا باید از ضعف حالم گریست؟

خدایا به غفلت شکستیم عهد

چه برخیزد از دست تدبیر ما؟

همه هر چه کردم تو بر هم زدی

نه من سر ز حکمت به در می برم