شنیدم که در وقت نزع روان

که خاطر نگهدار درویش باش

نیاساید اندر دیار تو کس

نیاید به نزدیک دانا پسند

برو پاس درویش محتاج دار

رعیت چو بیخند و سلطان درخت

مکن تا توانی دل خلق ریش

اگر جاده ای بایدت مستقیم

طبیعت شود مرد را بخردی

گر این هر دو در پادشه یافتی

که بخشایش آرد بر امیدوار

گزند کسانش نیاید پسند

وگر در سرشت وی این خوی نیست

اگر پای بندی رضا پیش گیر

فراخی در آن مرز و کشور مخواه

ز مستکبران دلاور بترس

دگر کشور آباد بیند به خواب

خرابی و بدنامی آید ز جور

رعیت نشاید به بیداد کشت

مراعات دهقان کن از بهر خویش

مروت نباشد بدی با کسی

شنیدم که خسرو به شیرویه گفت

بر آن باش تا هرچه نیت کنی

الا تا نپیچی سر از عدل و رای

گریزد رعیت ز بیدادگر

بسی بر نیاید که بنیاد خود

خرابی کند مرد شمشیر زن

چراغی که بیوه زنی برفروخت

از آن بهره ورتر در آفاق کیست

چو نوبت رسد زین جهان غربتش

بد و نیک مردم چو می بگذرند

خداترس را بر رعیت گمار

بد اندیش توست آن و خونخوار خلق

ریاست به دست کسانی خطاست

نکوکارپرور نبیند بدی

مکافات موذی به مالش مکن

مکن صبر بر عامل ظلم دوست

سر گرگ باید هم اول برید

چه خوش گفت بازارگانی اسیر

چو مردانگی آید از رهزنان

شهنشه که بازارگان را بخست

کی آن جا دگر هوشمندان روند

نکو بایدت نام و نیکی قبول

بزرگان مسافر به جان پرورند

تبه گردد آن مملکت عن قریب

غریب آشنا باش و سیاح دوست

نکو دار ضیف و مسافر عزیز

ز بیگانه پرهیز کردن نکوست

غریبی که پر فتنه باشد سرش

تو گر خشم بر وی نگیری رواست

وگر پارسی باشدش زاد و بوم

هم آن جا امانش مده تا به چاشت

که گویند برگشته باد آن زمین

قدیمان خود را بیفزای قدر

چو خدمتگزاریت گردد کهن

گر او را هرم دست خدمت ببست

شنیدم که شاپور دم در کشید

چو شد حالش از بینوایی تباه

چو بذل تو کردم جوانی خویش

عمل گر دهی مرد منعم شناس

چو مفلس فرو برد گردن به دوش

چو مشرف دو دست از امانت بداشت

ور او نیز در ساخت با خاطرش

خدا ترس باید امانت گزار

امین باید از داور اندیشناک

بیفشان و بشمار و فارغ نشین

دو همجنس دیرینه را هم قلم

چه دانی که همدست گردند و یار

چو دزدان ز هم باک دارند و بیم

یکی را که معزول کردی ز جاه

بر آوردن کام امیدوار

نویسنده را گر ستون عمل

به فرمانبران بر شه دادگر

گهش می زند تا شود دردناک

چو نرمی کنی خصم گردد دلیر

درشتی و نرمی به هم در به است

جوانمرد و خوش خوی و بخشنده باش

نیامد کس اندر جهان کاو بماند

نمرد آن که ماند پس از وی به جای

هر آن کاو نماند از پسش یادگار

وگر رفت و آثار خیرش نماند

چو خواهی که نامت بود جاودان

همین نقش بر خوان پس از عهد خویش

همین کام و ناز و طرب داشتند

یکی نام نیکو ببرد از جهان

به سمع رضا مشنو ایذای کس

گنهکار را عذر نسیان بنه

گر آید گنهکاری اندر پناه

چو باری بگفتند و نشنید پند

وگر پند و بندش نیاید بکار

چو خشم آیدت بر گناه کسی

که سهل است لعل بدخشان شکست