سوز سینه

سیاوش دریابار

گاهی بهار از یاد میروند

گاهی برای بودن تلاش میکنیم

از شوق بودنمان فریاد می‌زنیم

چونان که خنده از دل براوریم

گفتم که بر زمین آیم چنین و چنان کنم اما نشد

بهر بودنم شادی نمایم چنین و چنان کنم اما نشد

زندگی شیرین و بهترین و زیباترین لحظه هاست

من که اینقدر آسان آیم چنین و چنان کنم اما نشد

لحظه ها را قدر دانم شعر می‌سرایم میخندم

با خنده بر جهان ایم چنین و چنان کنم اما نشد

لب به می بستم تا که شیرینی و گل افشان کنم

یا بخوان و خوانده ام کن

با باد بهار درگیر میشود

اینقدر بر تن من ناز نکن

ماه هم لباس تیره پوشیده

گویی لباس غم به تن پوشیده