به حق نالم ز هجر دوست زارا

قضا، گر داد من نستاند از تو

چو عارض برفروزی می بسوزد

نگنجم در لحد، گر زان که لختی

جهان این است و چونین بود تا بود

به یک گردش به شاهنشاهی آرد

توشان زیر زمین فرسوده کردی

از آن جان تو لختی خون فسرده