شورِ هستی

پس از آن شراب و مستی، طرب ست و شورِ هستی

چو دگر خبر نداری، ز جماد و خودپرستی

سر و تن نگاه داری، به جز او نظر نداری

ز عناد چون بِرَستی، گذرت دهد ز پستی

تو حجاب ها بیَفکن، و نقاب ها فرود آر

که نقاب باز دارد، ز همان بَشَر که هستی

جَمَرات را ادا کن، ثَمَرات از پی آید

به درون حلقه بازآ، که نماندت گُسَستی

رضا پریشان شیدا

هلالِ صورتت در نور پیدا بود

دولت از دست دلم می‌گیرد

از کتاب : نجوا در گوش ماه