از لطف چو در نظر نمیائی

در مدرک عقل و حس نمیگنجی

جانم بر لب ز انتظار آمد

پر شد همه بام و بر ز غوغایت

هنگام تلافی دل افکاران

ما بر در هجر جان دهیم و تو

ای گریه بلات چیست کز چشمم

کیفیت زندگی نمی فهمی

تا یک سر موی از تو میماند

گفتی که نمانده پای رفتارم

هرگز نروی که باز در چشمم

عمرت شد و توشه ای نمیبندی

دیگر بسر رضی نمیاید