120
غزل شمارهٔ ۶۱
آنچه من از تو، خدا می بینم
همه جا خوف و رجا می بینم
با وجود همه نومیدیها
همه امید روا می بینم
پای تا سر همه عصیان و خطا
همه پاداش خطا می بینم
دیده بر دوز ز خود تا بینی
کز کجٰا تا به کجا می بینم
با وجودی که تو را نتوان دید
من چه گویم که چهٰا می بینم
از همه چیز تو را میشنوم
در همه چیز تو را می بینم
نیست جائی که نباشی آنجٰا
از سمک تا به سما می بینم
خسته دلها همه خرم دیدم
بسته درها همه وا می بینم
پا نهٰادم چو رضی در طلبت
سر خود در ته پا می بینم