که تا بینی از جان لبالب جهان را

برقص اندر آری زمین و زمان را

بزیر زمین درکشی آسمان را

خدایا شکیبی تماشاکنان را

که بر سر کشیدیم رطل گران را

بهر حال دریاب فصل خزان را

چه افتاد یاران نامهربان را

که میسوخت نام تو کلام و زبان را

که از هوش بردست پیر و جوان را