چه خواهی ز دفتر تو ای خاک بر سر

کجا رفت تاج و نگین سلیمان

شد افسار سرگشتگی تا قیامت

همه دردسر بود تاج مرصع

به دامت اگر دشمن افتاد، سر ده

مده فرصت از دست دیگر که هم را

به شوخی اسیرم که نبود چو اوئی

براندازد از رخ شبی ار نقابی

سرش بیقرار است از سنبل گل

اگر شمعی افروخت دیوانه باشد