ماه پس از حسن آن نگار به تنگ است

روی فراغت ندیده ایم چه رنگ است

نیست دگر دل کلیسیای فرنگ است

عشق چه داند کسی که در غم ننگ است

غمزه و نازش هنوز بر سر جنگ است

گوش به آواز نای و نغمه به چنگ است

کاول گام فنا بکام نهنگ است

راحت مرحم برم، چو زخم پلنگ است

گو همه آدم بمیر، او به چه ننگ است

قافله شد، خیز هان چه جای درنگ است

دال بر قامتم چو تیر خدنگ است

ختم کن این قصه را که قافیه تنگ است