الهی به مستان میخانه ات

به دردی کش لجهٔ کبریا

به درّی که عرش است او را صدف

به نور دل صبح خیزان عشق

به رندان سر مست آگاه دل

به انده پرستان بی پا و سر

کزان خوبرو، چشم بد دور باد

به مستان افتاده در پای خم

بشام غریبان، به جام صبوح

که خاکم گل از آب انگور کن

خدا را بجان خراباتیان

به میخانهٔ وحدتم راه ده

که از کثرت خلق تنگ آمدم

بیا ساقیا می بگردش در آر

مئی ده که چون ریزیش در سبو

از آن می که در دل چو منزل کند

از آن می که گر عکسش افتد بباغ

از آن می که گر شب ببیند بخواب

از آن می که گر عکسش افتد بجان

از آن می که چون شیشه بر لب زند

از آن می که گر عکسش افتد به آب

از آن می که چون ریزیش در سبو

از آن می که در خم چو گیرد قرار

می صاف ز آلودگی بشر

می معنی افروز صورت گداز

از آن آب، کاتش بجان افکند

مئی را کزو جسم جانی کند

مئی از منی و توئی گشته پاک

به انوار میخانه ره پوی، آه

بیا تا سری در سر خم کنیم

بیک قطره می آبم از سر گذشت

بزن هر قدر خواهیم، پا به سر

چشی گر از این باده، کو کو زنی

مئی سر بسر مایهٔ عقل و هوش

دماغم ز میخانه بویی کشید

بگیرید زنجیرم ای دوستان

دلا خیز و پائی به میخانه نه

خدا را ز میخانه گر آگهی

دلم خون شد از کلفت مدرسه

چو ساقی همه چشم فتان نمود

پریشان دماغیم، ساقی کجاست

بیا ساقیا، می بگردش در آر

مئی بس فروزان تر از شمع و روز

می صاف ز الایش ما سوی

مئی کو مرا وارهاند ز من

از آن می حلال است در کیش ما

از آن می حرام است بر غیر ما

مئی را که باشد در او این صفت

به این عالم ار آشنائی کنی

کنی خاک میخانه گر توتیا

به میخانه آی و صفا را ببین

تودر حلقهٔ می پرستان در آ

بگویم که از خود فنا چون شوی

بشوریدگان گر شبی سر کنی

جمال محالی که حاشا کنی

نیاری تو چون تاب دیدار او

قمر درد نوش است از جام ما

مغنی نوای دگر ساز کن

بگو زاهدان اینقدر تن زنند

بس آلوده ام آتش می کجاست

به پیمانه، پاک از پلیدم کنید

چو پیمانه از باده خالی شود

همه مستی و شور و حالیم ما

خرابات را گر زیارت کنی

چه افسرده ای رنگ رندان بگیر

زنی در سماعی، ز می سرخوشی

توانی اگر دل، دریا کنی

ندوزی چو حیوان نظر بر گیاه

بیا تا بساقی کنیم اتفاق

بیائید تا جمله مستان شویم

چو مستان بهم مهربانی کنیم

بگرییم یکدم چو باران بهم

جهان منزل راحت اندیش نیست

سراسر جهان گیرم از توست بس

فلک بین که با ما جفا میکند

برآورد از خاک ما گرد و دود

نمیگردد این آسیا جز بخون

من آن بینوایم که تا بوده ام

رسد هر دم از همدمانم غمی

در این عالم تنگ تر از قفس

مرا چشم ساقی چو از هوش برد

نه در مسجدم ره، نه در خانقاه

نمانده است در هیچکس مردمی

گروهی همه مکر و زرق و حیل

همه متفق با هم اندر نفاق

همه گرگ مانا همه میش پوست

شب آلودگی، روز شرمندگی

اگر مرد راهی؟ ز دانش مگو

برو کفر و دین را وداعی بکن

مکن منعم از باده ای محتسب

چو ما زین می، ار مست و نادان شوی

خوری باده، خورشید رخشان شوی

صبوح است ساقی برو می بیار

از ان می که در دل اثر چون کند

نوای مغنی چه تأثیر داشت

مغنی سحر شد خروشی بر آر

که افسردهٔ صحبت زاهدم

سرم در سر می پرستان مست

به می گرم کن جان افسرده را

مگو تلخ و شور آب انگور را

بده ساقی آن آب آتش خواص

بمن عشوه چشم ساقی فروخت

ازین دین به دنیا فروشان مباش

کدورت کشی از کف کوفیان

چو گرم سماعند هر سو صفی

چه درماندهٔ دلق و سجاده ای

ز قطره سخن پیش دریا مکن

مکن قصهٔ زاهدان هیچ گوش

سحر چون نبردی به میخانه راه

خراباتیا، سوی منبر مشو

بزن ناخن و نغمه ای بر دلم

بکش باده تلخ و شیرین بخند

که نور یقین در دلم جوش زد

قلم بشکن و دور افکن سبق

تعالی اللّه از جلوهٔ آن شراب

تو زین جلوه از جا نرفتی که ای

رخ ای زاهد از می پرستان متاب

که گفته است چندین ورق را ببین

مگو هیچ با ما ز آئین عقل

ز ما دست ای شیخ مسجد بدار

ردا کز ریا بر زنخ بسته ای

فزون از دو عالم تو در عالمی

تو شادی بدین زندگی عار کو

نماز ار نه از روی مستی کنی

به مسجد رو و قتل و غارت ببین

به میخانه آی و حضوری بکن

چو من گر ازین می تو بی من شوی

چه میخواهد از مسجد و خانقاه

نه سودای کفر و نه پروای دین

برونها سفید و درونها سیاه

همه سر برون کرده از جیب هم

خروشیم بر هم چو شیر و پلنگ

فرو رفته اشک و فرا رفته آه

بفرمای گور و بیاور کفن

دلم گه از آن گه ازین جویدش

به می هستی خود فنا کرده ایم

دگر طعنهٔ باده بر ما مزن

نبردست گویا به میخانه راه

چه میخواهد از مسجد و خانقاه

روان پاک سازیم از آب تاک

ندانم چه گرمیست با این شراب

به می صاحب تخت و تاجم کنید

جسد دادم و جان گرفتم ازو

بینداز این جسم و جان شو همه

گدائی کن و پادشاهی ببین

تکلف بود مست از می شدن

درون خرابات ما شاهدیست

بخور می که در دور عباس شاه

سکندر توان و سلیمان شدن

که آئین شاهی از آن ارجمند

یکی از سواران رزمش هزار

سگش بر شهان دارد از آن شرف

الهی به آنان که در تو گمند

نگهدار این دولت از چشم بد

همیشه چو خور گیتی افروز باد

شراب شهادت بکامش رسان

رضی روز محشر علی ساقی است