با من آخر، صنما، جنگ چرا باید داشت؟

با عدو مردمی و صلح چرا باید کرد؟

گر نداری بمن آهنگ، روا هست، و لیک

ننگ داری همه از صحبت من وین نه نکوست

از ره من ، ای در دل من منزل تو

من چو اصحاب تظلم بدر نصرة دین

صنما، عربده پیوسته کنی تا چه شود؟

هر زمان مشعلهٔ آتش بی خویشتنی

بی نیازی تو ز آرایش و چون هست چنین

در عنا افگنیم هر نفس و از سر صدق

شادی از خاطر من رفته کنی، تا چه بود؟

تیر سازی و کمان غمزه و ابرو و مرا

دل کنی بر دل من فتنه و خود را امروز

صنما، دل ز تو مهجور نخواهم کردن

هرکه مهجور شد از روی تو رنجور دلست

دل و جان را، که تو از هر دو گرانمایه تری

تا سر من ز گریبان نکنی دور بتیغ

ماتم عمر مرا داشته گیر ، از همه عمر

بر سخن های خودم یار کنی، رو، که روان

خویشتن جز با یادی علاء الدوله

خسروی، کز ره کینش بحذر باید بود

چرخ را پیش معالیش زمین باید بود

گرده نان را ز کمال فزعش روز مصاف

در جهان طالب انواع هنر اوست ز خلق

از پی کسب شرف وز پی تحصیل جلال

با وصال قدمش جفت شرف باید گشت

هان! مشو فرد ز فرخنده در با خطرش

خسروا، مهر تو گیتی یله کی یارد کرد؟

عدل تو هست بر آن گونه، که از هیبت او

باد چون دید که اطلاق اسیران از تست

دست آنکس ، که گریبان بخلافت بندد

گوش رعدار شنود نعرهٔ کوس تو برزم

دشمن تو، که گریزد ز جود ظفرت

چرخ گردنده شب تیرهٔ پر واقعه را

خسروا، جز بر تو بار مرا خوش نبود

هیچ شغلی ، که ازو مثل مرا ، دور از من

خورده شد باده بفرمان تو یکبار و لیک

خوردن آنچه تن من شود از خوردن او

مستی خارج از اندازه که بر باد دهد

چون شود عدت تیمار تو اندک بر من

بی در تو ، بجلال تو ، اگر پای نهم

تا جهانست نکو خواه جهان باد ترا

شرع از نکبت ایام امان یافت بتو

عدت بخت همه بهرهٔ تن گشت ترا

در دو حالت، بدو معنی: بسکون و بمضا

هر چه شکست در آفاق ترا هست یقین

عالم علم و کرم زیر نگین تو شدست

علم و حلمست بهین زیور افعال ملوک