جانا، بدست مهر تو دادم عنان دل

بیچاره دل بکوی عنا اندر اوفتاد

خیل فراق تو بره عاشقی درون

گم شد دل من و ندهد کس نشان مرا

دیده همی نثار کند بر خیال تو

ای در میان جان غم عشق ترا مکان

چون جان و دل نفیس و عزیزی، گر چه هست

دل در حصار مدح خداوند شد، چو دید

این فخر بس که: عشق تو حق جوار یافت

فخر ملوک، اتسزی غازی، که مهر اوست

هر که قبول حضرت خوازمشاه یافت

وان کو علاء دولت و دین را مطیع گشت

آن کو خلاف دولت او یافت در جهان

از سهم او بنای ضلالت تباه گشت

طبعش بسوی هرچه معالیست دست برد

هر مار را فلک بر سهمش چو مور دید

هر گه که قصد خیل سپاه حسود کرد

منقاد امر اوست هر آن خسروی ، که او

بگداخت همچو تار قصب بدسگال او

بر چنگ او هر آن که ز شاهان کمر بست

شاها ، هر آنکه با تو دم انتقام زد

وان کو بجام مهر تو آب حیات یافت

در حلق نیک خواه تو دولت شراب ریخت

گردون نهاد کام دل اندر دو چنگ آنک

و آن کو بد تو گفت و نگوید بجز بدی

برنامه ای که دید فلک نقش نام تو

دست فضا ز بهر کنف بر سر دولت

وز بیم تیر حادثه چرخ کبود فام

چون دست تو بدید نکرد از غمام یاد

همچون حمام گشت ز طوق مکارمت

شاها ، زمانه از گهر تو خطر گرفت

در علم خاطر تو نهاد علی نهاد

کف الخضیب قبهٔ خضرا ز آفتاب

بفگند پنجهٔ فلک اندر وغا سپر

در بر و بحر رأی تو نور قمر فگند

افلاک را جلالت تو زیر پی سپرد

از چشمهٔ رضای تو کوثر صفا ربود

گردون چو دید قدر تو خود را زمین نمود

حزم تو کارزار قلیل و کثیر گشت

چرخ سفید کار ندارد سیه گلیم

شاها، قرار اهل زمانه بر تو باد

درع کمال و عز شرف در بر تو هست

اعلام شرع را ظفر از خنجر تو خاست

چونانکه هست لشکر تو شرع را مطیع

اصل زوال حادثها خدمت تو گشت

ای بر سر مبارک تو افسر جلال

آسایش زمانه و آرامش زمین

هر چان صلاح جان تو باشد بتو هست

چرخی تو و جلال و خطر کوکب تو گشت

از خسروان عرصهٔ آفاق هر کجا