جعد تو کفرست و رخسار تو ایمان ، ای پسر

مانده از خد تو خیره ماه گردون ، ای نگار

کارگاهی نیست عشقت را بجز دل ، ای غلام

گوی دولت از همه عشاق بربایم بفخر

چو کمان و تیر دارم پشت و رخساره ، از انک

من چرا دادم ؟ نگویی ؟ آب در دیده مقیم

ماه خدی ، گر بود ماه سخن گوی ، ای نگار

بخت من خواهی چو زلف خود نگونسار ، ای غلام

مدح خوان خسروم ، با من مکن چندین جفا

گر چه بر من کارها دشوار گشت از هجر تو

شهریاری ، کوست در جاه افتخار روزگار

بر وفاق امر او باشد مسیر اختران

سجده بردن بر بسیط اوست شغل آسمان

نیست بیرون از حل و عقد دولتش

همچو عدلش یک شجر نی در بهار مملکت

کسوت تأیید او گشته لباس آسمان

آنچه او خواهد در آن باشد رضای ایزدی

خوانده او را لفظ عزت قهرمان مملکت

پای قدر او سپرده رهگذر آسمان

گر حساب جود او خواهد که دریابد ، رسد

خسروا ، امروز فخر دودهٔ آدم تویی

چون ببخشی ، در سخا صد بار چون حاتم تویی

دوستان را از مکارم ، دشمنان را از حسام

با جلال همچو چرخ بیستون عالی تویی

گر سلیمان بد ز خاتم کارفرمای جهان

در سیاست پاسبان مرکز غبرا تویی

بانکوخواهان دولت ، با بداندیشان دین

کیقباد و جم اگر رفتند از گیتی چه باک ؟

چیره دل در شکلهای معجب و معجز تویی

در جلال بی نهایت ، در سخای بی کران

ای حریم قدر تو گشته مکان آسمان

پای جاه تو نساید جز رکاب مفخرت

حب درگاه تو ساکن در ضمیر روزگار

تیر تو چون باکمان پیوسته گردد بفگند

با یمین تو بود اندک یسار بحر و بر

قدر تو کندر میان آسمان دارد مقر

جاه تو باشد بر تبت هم قرین روزگار

گر بود از آسمان سود و زیان هر کسی

جاه تو گشته بحشمت پیشوای روزگار

هر زمان بر آسمان برتر شود قدرت ، مگر

خسروا ، گردون ترا از طبع و دل مأمور باد

رایت منصور آنرا به که دین را نصرتست

از سنان و نیزه و پیکان و تیر تو بحرب

روز رزم تو سر خصمان نگون آویخته

هر چه نامقدور باشد نزد ابنای زمان

از نهیب تو برزم و از سخای تو ببزم

ذکر انصاف تو در هر کشوری شد منتشر

گاه و بیگه ، سال و مه ، اندر حضر وندر سفر

بر دوام روزگار و بر نظام ملک تو

خاطر اهل زمین بر مدحتت مقصور گشت