ای چاه ز نخدان ، دلم از راه فگندی

در سلسلهٔ عشق کشیدی دلم ، ای ماه

با راحت و با رامش و با لهو تنم را

وز عیش سحرگاه و شبانگاهی ما را

خود را و مرا بیهده از خوی بد خویش

ای با غم تو جان من آرام گرفته

در زاویهٔ عشق تو افگنده مرا چرخ

بی روی چو صبح تو و بی موی چو شامت

من سوخته در آتش هجران جمالت

من رفته بیاد تو علی رغم عدو نیز

کار تو اگر فتنه و بیداد نبودی

اشکم نشدی لالهٔ نعمان ز غم تو

آن سلسلها زلف تو بر مه ننهادی

بر فرق مرا خاک نبودی ز فراقت

در عشق توام جمله فراموش شدی عیش

شاهی که افاضل ز کفش مال نهادند

آنان که مه و سال شمردند رسومش

از طبع و دلش کارگزاران طبیعت

بر طلعت او سورت تأیید نبشتند

هر چان صفت و سدادست ، مرو را

شاها، علم شرع پیمبر بتو دادند

کردند بحق تعبیهٔ لشکر اسلام

چون مصلحت خامه و خنجر ز تو دیدند

هر جاه و سرافرازی و مفخر، که جهان داشت

امروز تویی همچو سکندر بمعالی

بی جاه تو آسایش اسلام نباشد

افلاک چه گوید؟ که ترا خاک نبوسد

جز دست تو هنگام سخا نیست بگیتی

جز پای تو هنگام وغا نیست بعالم

ای گشته باسیاف و باقلام یگانه

ای شاه ، جز از تو بهنر طاق ندیدند

اصناف خلایق ، که همه طالب رزقند

آنان ، که باخلاق نکو نام گرفتند

قومی ، که نشستند باعناق تهور

خود را همه جز سلسله و حلقه و بندت

ای شاه ، بجز خدمت تو کار ندارم

در سایهٔ زنهار تو یک ذره مخافت

نازی ، که نه از تست بجز رنج ندانم

بسیار بها گشته ام از فضل و در آفاق

بازار معالیت روا باد ، که از خلق

بی صدر تو ، ای شاه ، سر افراز نبودم

بی خدمت تو سایهٔ اقبال ندیدم

با زر شده ام از تو و بی جاه تو عمری

تا تربیت جود تو بر بنده نیفتاد

نازی ، که مرا وعده ، نه از صدر تو کردند

آن باز شریفم ، که زبس نخوت و همت

ای شاه ، جز از تو بجهان شاه مبادا

بادا بجهان جاه تو ، تا وقت مروت

درگاه تو شد عرصهٔ آفاق و بشاهی

دستی ، که درازست فلک را بسعادت

تا روز قضا جز بمرا تو در آفاق