صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش

میر زنگی حبش ، آنکه حسامش کردست

شیر مردی ، که چو بیرون کند از ترکش تیر

همچو مومست بر شدت باسش آهن

ای بزرگی ، که بود پیش ضیای عزمت

گشته معدوم بر رمح توصیف رستم

تا بزحمت تن اصحاب محن بیند رنج

بر سر شرع بجز افسر تأیید منه