شاها ، خدایگانا ، آنی که لحظه ای

در روزگار دولت تو همچو ماتمی

تا رفت جز براه وفاقت نرفت ماه

از روی فخر گوهر اکلیل خویش ساخت

شاها چو دست حشمت تو برسرم ببرد دهر

هر چان طراوتست ز حالم ببرد دهر

بی حسن اصطناع تو و لطف جود تو

به زین بمن نگر ، که اگر حالتی بود