زهی! خطهٔ ملک را شهریار

چو تن را بجان و چو جان را بعلم

نه در بیضهٔ حشمت تو خلل

جهان همچو اطفال را مادران

فلک بر مراد تو گشته روان

ز مهر تو واضح بشارات فخر

نه در مجلس بزم چون تو جواد

چو پیدا شود آیت رستخیز

ز خون تر شود دامن آسمان

بتفسد هوا از تیغ و تیر

شود باده عیش هم طعم زهر

ز صف باره غرنده چون شر ز مشیر

ز بس نیزه بیشه اطراف دشت

فرو بسته افواه مردا ز نطق

امل سرکشیده ز بهر امان

در آن حال از تیغ جان سوز تر

بکوبی سر سرکشان را چو گوی

هوا گردد از رمح تو ناله گاه

بآیات تیغ و علامات رمح

زهی! یمن جیش ترا بر یمین

ترا محمدتها فزون از قیاس

بهار عدو از تو همچون خزان

ز گردان ترانیست در حرب جفت

همی تا ز افلاک تابد نجوم

شب نیک خواه تو بادا چو روز

همایونت عید و پذیرفته صوم

ستوده خصال ترا آدمی

برآورده از دشمن مملکت

ترا یادگارست از اسلاف فلک